Wieść gminna niesie, że jedynymi krzemowymi strukturami, w które ingerowali polscy inżynierowie były układy zegarowe. Ciężko to jakkolwiek potwierdzić, wiadome jest, że fabryki w czasach PRLu produkowały krzem z gotowych projektów, ale o naszych rodzimych konstrukcjach nie wiadomo zbyt wiele. W tamtych czasach technologie tego typu były dość dobrze chronione, ale kto wie, w każdej plotce jest ziarno prawdy.
Każdy kiedyś myślał o zbudowaniu własnego procesora, no może nie każdy, ale akurat ja jestem w tej niewielkiej grupie osób. Niemal od samego początku mojego zainteresowania elektroniką najbardziej fascynowały mnie jej cyfrowe zagadnienia i choć programowanie było znacznie bardziej efektowne, to najwięcej przyjemności czerpałem z projektowania obwodów logicznych. W przeszłości budowałem różne konstrukcje, które można by nazwać prostymi procesorami lub mikrokontrolerami zależnie od zastosowanych rozwiązań. Sprzęty te bazowały na podstawowych układach logicznych i choć wówczas robiły wrażenie, to z czasem ich rozbudowa stawała się co raz trudniejsza i bardziej kosztowna, zwłaszcza dla kogoś, kto dopiero co zaczął szkołę średnią. Chcąc poznawać kolejne tajniki techniki cyfrowej, należało przejść krok dalej i tym sposobem zainteresowałem się tematem układów programowalnych. Tak też powstały kolejne konstrukcje oparte jednak nie na wielu osobnych chipach a na pojedynczym kawałku krzemu zamkniętym w układzie FPGA. Jednak o nich, jak i o tych starszych, logicznych konstrukcjach opowiem przy okazji innego materiału, ponieważ przedmiotem rozważań tego tekstu będzie jeden z moich ostatnio przygotowanych projektów.
Dzisiaj mało kto już pamięta o czymś takim jak zegarki podróżne, choć te w czasach przed upowszechnieniem się telefonów komórkowych były chętnie wykorzystywane. Jednym z tego typu urządzeń była radziecka konstrukcja Электроника 22-01 (Elektornika 22-10), której to przyjrzymy się bliżej w tym artykule.
W ostatnim czasie miałem okazję pracować nad pewnym projektem wykorzystującym mikrokontroler STM32 oraz interfejs Ethernet. Zapewne podobnie jak inne osoby podejmujące się tego tematu natknąłem się na pewien problem – brak „prostych” poradników. We większości dostępnych źródeł łączenie interfejsu Ethernet i układów STM32 opisane jest dość zagmatwanie i według mnie brakuje instrukcji opisujących jak skonfigurować tę funkcjonalność w najprostszy możliwy sposób, bez zbędnego zgłębiania aspektów sieciowych. Dlatego postanowiłem przygotować ten oraz powiązane z nim materiały poruszające temat Ethernetu na STM32. W tym artykule pokaże wam podstawową funkcjonalność serwera UDP.
Jak nazywał się pierwszy komputer osobisty? Odpowiedź na to pytanie zależy od odpowiadającego. Według mieszczącego się w dolinie krzemowej Computer History Museum był to Kenbak-1.
W ostatnim czasie miałem okazję pracować nad pewnym projektem wykorzystującym mikrokontroler STM32 oraz interfejs Ethernet. Zapewne podobnie jak inne osoby podejmujące się tego tematu natknąłem się na pewien problem – brak „prostych” poradników. We większości dostępnych źródeł łączenie interfejsu Ethernet i układów STM32 opisane jest dość zagmatwanie i według mnie brakuje instrukcji opisujących jak skonfigurować tę funkcjonalność w najprostszy możliwy sposób, bez zbędnego zgłębiania aspektów sieciowych. Dlatego postanowiłem przygotować ten oraz powiązane z nim materiały poruszające temat Ethernetu na STM32. Na pierwszy ogień pokaże wam jak przeprowadzić wstępną konfigurację, tak aby mikrokontroler był widoczny w sieci.
Przeglądając popularne serwisy aukcyjne, trafiłem kiedyś na ofertę wyświetlacza podobnego do tych produkowanych w latach 70. i 80. XX wieku. Był on opisany jako nasza rodzima konstrukcja CEMI, choć na płytce widoczne było logo „NN”, oznaczające National Semiconductor. Oczywiście tego typu konstrukcje były produkowane w PRLu, choć nie na dużą skalę, znacznie częściej spotkać można wyświetlacze z Czechosłowacji, gdzie wolumeny produkcji były większe. Tak więc sądzę, że można wybaczyć sprzedającemu marketingową gafę z oznaczeniem elementu jako produkcji CEMI, choć jest to też pewne wprowadzenie w błąd. Niemniej cena tego elementu była dość niska, dlatego postanowiłem go zamówić, a w tym artykule opowiem wam o jego budowie i perypetiach związanych z próbą uruchamiania.
We wnętrzu jednego z moich retro gratów, czyli Radzieckiego kalkulatora Электроника МК-52, o którym przygotowałem już kiedyś artykuł „Электроника МК-52 – Radziecki kalkulator na orbicie”, jak i w pewnych kwestiach bliźniaczej do niego konstrukcji Электроника МК-61 znaleźć można dość tajemniczo wyglądające układy scalone.
Jeśli wierzyć jednej z internetowych ciekawostek to najczęściej produkowaną rzeczą na świecie jest tranzystor. Być może jest to prawda, ale autorzy tej informacji musieli brać pod uwagę także te umieszczane we wnętrzu krzemowych rdzeni, choć nie są one pojedynczymi elementami. Mimo wszystko w obwodach dyskretnych na pojedynczy tranzystor przypadają co najmniej dwa rezystory, także internetowy fakt można dość łatwo poddać pod wątpliwość. Jednak co by nie mówić tranzystory w tej czy innej formie występują w elektronice dość powszechnie. To dzięki nim powstała cała gałąź obwodów cyfrowych i logicznych, które wraz z postępującą komputeryzacją stały się budulcem współczesnego świata.
